Prirodno izolovano, jasno oivičeno planinskim vencima sa svih strana, područje Homolja predstavlja svojevrsnu ekološku oazu u Srbiji. U administrativnom smislu skoro u potpunosti pripada opštini Žagubica. Zemljište na kome dominiraju šume i mirisni pašnjaci, pruža dom rojevima pčela koji uživaju u blagodetima medonosne flore i stanovništvu koje ih neguje zauzvrat daju svoj jedinstveni proizvod: Homoljski med.

Ljudi iz Homolja veruju da je pčela stara koliko i sam ljudski rod. Oko pčele ispleli su čitav sistem verovanja i ritualnog ponašanja koje je trebalo da im obezbedi povoljne uslove za razvoj. U doba Kneževine Srbije, oko svake kuće bio je šljivar, a oko okućnice i kovanluk sa pčelama. Košnice su postavljanje na osunčanoj strani na kojoj je sadjena poneka voćka za prihvatanje roja. Košnice su pravili pletući ih od bele loze (paviti) u kupastom obliku i nazivali ih pletare- vrškare. Da bi zimi staništa pčela zaštitili od mraza, na vrhove košnica bi stavljali svežnjeve trava, koje bi tokom toplijih dana leta sklanjali da pčele dobiju svežeg vazduha. Vremenom se prešlo na stacionarni sistem gajenja, a smatra se da udruženi homoljski pčelari na ovakav način mogu da dostignu projektovanu godišnju proizvodnju od 200 t.

Pčelarska bajalica u Humolju ''Mat, mat lepa bubo, Mat, mat vredna bubo, Kupi roj lepa bubo, Sakupi ga vredna bubo...''

Biljni pokrivač Homolja čini preko 80 vrsta različitih lekovitih medonosnih biljaka.

Boja Homoljskog meda varira od svetle do tamne u nijansama koje se kreću od oker žute preko narandžaste do tamno ćilibarne, jednolične pigmentacije. Miris je cvetni i svojstven biljnom pokrivaču Homolja, aroma izuzetno prijatna i u potpunosti zaokružena. Homoljski med je vrlo gust, lako se namotava na kašiku i ima prirodno svojstvo meda da se kristališe.