Najstarije pronađene naseobine ovog kraja potiču iz srednjeg neolita (mlađeg kamenog doba), oko 2600 godine pre nove ere. Pre otprilike 3000 godina, ne samo ove krajeve, već i ceo Balkan naseljavaju Iliri, dok u I veku nove ere ovde dolaze rimski osvajači.
Za vreme cara Hadrijana, oko 150. godine nove ere u neposrednoj blizini današnje Požege, selo Visibaba, Rimljani podižu grad od većeg značaja, poznat pod imenom Municipium Malavestum, upravo sedište jedne šire oblasti.
Pri istraživanju prošlosti Požeške opštine arheolozi su otkrili, delimično izučili, više od sto lokaliteta, arheoloških nalazišta koja se vremenski protežu od praistorije do kraja antike, pada Zapadnorimskog carstva, 476. godine.
Ovi krajevi su podelom Rimskog carstva na dva dela, 395. godine pripali Istočnom Carstvu (Vizantiji) i u njima se tokom VII veka naseljavaju naši preci Stari Sloveni. Pisanih podataka iz prvih stoleća Srednjeg veka za ove prostore uopšte nema, sve do vremena velikog župana Stefana Nemanje, kada se spominju u Studeničkoj povelji 1196. godine. To su bila neznatna naselja koja nisu imala veći ekonomski, politički i administrativni značaj.
Prvi pisani pomen Požege kao znatnijeg naselja nalazi se u Defteru iz 1476. godine. U narednom popisu 1516. godine Požega je kaza tj. srez, područje jednog kadije, a 1523. godine Požega je nahija, što će sa kraćim prekidima ostati kroz ceo turski period. Staru Požegu, iz turskog perioda, spalili si užički Turci 1805. godine. Da bi se kasaba preobratila u varošicu, da bi se gradili novi objekti, kuće za stanovanje, dućani i drugi objekti, knez Miloš je uputio pismo svom bratu Jovanu 12. marta 1832. godine (po starom kalendaru) i poslao Lazara Zubana, “državnog indžinera“, da sačini urbanistički plan Požege. Placevi za novogradnju su isparcelisani duž ukrštenih puteva, pravcem istok-zapad i sever-jug.
