Nacionalni park Tara je najznačjnije stanište mrkog medveda u Srbiji. Procenjuje se da se na području nacionalnog parka nalazi oko 40 jedinki. Upravo iz tog razloga populacija medveda na Tari je presudna za opstanak ove vrste na našim prostorima.
Srbija je jedna od retkih država u Evropi koja je stanište mrkih medveda, vukova, risova, ali i retkih ptica grabljivica. Planinarenje, biciklizam i pešačenje i dalje su najtraženije aktivnosti u Evropi, a sve to može da im se ponudi na Tari, uz pregršt drugih jedinstvenih i izazovnih aktivnosti koje ćemo osmisliti zajedno sa lokalnom zajednicom i upravljačem zaštićenog području.
Da broj stranih turista željnih boravka u zaštićenom području raste iz godine u godine potvrđuje i Nenad Lečić iz Planinarskog kluba Tara. Smatra da turistička ponuda zasnovana na posmatranju medveda u Nacionalnom parku Tara na pravi način koristi potencijale ovog zaštićenog područja i Opštine Bajina Bašta, a pritom se vodi računa o zaštiti prirode.Nacionalni park „Tara“, na čijem je području najbrojnija i najstabilnija populacija medveda u regionu, uvrstio je u turističku ponudu posmatranje mrkih medveda u blizini dva hranilišta na Banjskoj steni i u Račanskoj šljivovici.
Mrki medved koji živi na Tari pripada po sistematici tipu evrosibirskog medveda.
Na osnovu evidencije odstreljene divljači utvrđeno je da se visina tarskog medveda kreće od 100 do 120 cm, dužina od 200 do 250 cm a težina od 180 do 300 kg. Snažna i mišićava glava na kratkom idebelom vratu; kratke i okrugle uši koje ub+vek stoje uspravno, male i tamne oči; široknos sa veoma dobro razvijenim čulom mirisa; sve su to odlike koje karakterišu tarskog medveda. Tabani su široki i goli a zadnje šape dostižu dužino i do 30 cm. Prvi znaci da su medvedi prisutni u šumi su izgrebana stabla , obično jele i smrče, za koja narod kaže da se tu „mere" medvedi. Naime, na određenim mestima u šumi jasno su vidljivi tragovi grebanja šapama i poderotina zubima, i na taj način medvedi označuju svoje prisustvo u šumi.
Pred zimu, da bi obezbedili veću količinu sala koj ih štiti od hladnoće, medvedi se intezivno hrane bljnom i životinjskom hranom bogatom ugljanim hidratima, proteinima i masnim materijama. Sa prvim mrazevima počinju da traže mesto za prezimljavanje, koje je obično nepristupačno i zaklonjeno. To je najčešće neka pećina. U nju medved uvlači paprat, sitno granje i mahovinu i pravi sebi udobno ležište. Međutim, okoliko medved ne pronađe pogodno sklonište, on će lutati šumom i zaklon tržiti ispod drveta, u šupljem deblu, ispod povijenih grana ili će jednostavno leći i pustiti da ga zaveje sneg.
