Ečka - je tipično vojvodjansko selo. Nalazi se deset kilometara južno od Zrenjanina, izmedju Begeja i magistralnog puta Zrenjanin - Beograd. Naselje ima izuzetno povoljan geografski položaj, pošto preko sela prolaze putevi koji povezuju centar opštine tj. Zrenjanin sa Lukićevom, Tomaševcem, Orlovatom, Stajićevom, Farkaždinom, Perlezom, čentom, Knićaninom, Belim Blato i Lukinim Selom. Ustvari preko njega vode i putevi koji povezuju ovaj deo Banata sa Beogradom i Novi Sadom. Selo se inače, nalazi na 20 stepeni i 22 minuta istočne geografske dužine i 45 stepeni i 22 minuta severne geografske širine. Njegova nadmorska visina iznosi oko 80 metara, dok se u neposrednoj okolini kreće izmedju 80 i 85 metara.
Geografska slika Ečke i cele okoline, kao i položaj, jasno govore da su i u davnoj istorijskoj prošlosti na ovim prostorima postojali maksimalni uslovi za stalni boravak i život ljudi. Na osnovu ovoga nameće se zaključak da su ovo područje naseljavali ljudi još početkom nove ere. U prilog ovoe govore i brojni arheološki lokaliteti koji se nalaze u atarima Mužlje, Botoša, Zrenjanina, Perleza i slično. Dokazano je da su na teritoriji Ečke i njene okoline još pre nove ere živela ilirska, sarmeatska, dačanska i druga plemena. Takodje je naučno dokazano da je krajem III pa do sredine IV veka živelo brojno sarmatsko pleme Roksalani. Do sada se ne raspolaže dokazima da je na mestu današnjeg sela, naučno potvrdjenim, postojalo pre početka XVII veka neko stalno ljudsko naselje. Na osnovu dosadašnjih istraživanja ustanovljeno je da se na jednoj karti jugozapadnog Banata iz 1553. godine pominju od stalnih naselja samo Bečkerek, Perlez, Jankov Most i Sarča.
Ovo govori da Ečka u to vreme nije postojala. Kada su 1718. godine na osnovu Požarevačkog mira Turci proterani iz ovih krajeva Banata nastaje veći brj novih sela, a ni medju tim novonastalim selima ne pominje se Ečka. Ova dva podatka govore da je ona najverovatnije nastala u XVII veku. O ovome govori i istorijski spis, tj. dekret cara Karla III od 12. septembra 1718. godine, kojim Ečka i druga okolna sela ulaze u sastav Bečkerečkog dištrikta. Ovde je nekada bilo sedište vlastelinstva grofova Lazar. Lazar Lukač, poreklom Jermenin iz Erdelja, kupio je 1781. godine ogromne posede od bečkog dvora i bio rodonačelnik porodice koja je punih 160 godine vladala Ečkom. Njihov dvorac "Kaštel", podignut u engleskom stilu, postao je centar društvenog života veći i od samog Bečkereka. O poreklu naziva mesta nema tačnih podataka. Postoje samo legende. Jedna od tih legendi kaže da je mesto dobilo ime po imenu žene hunskog vodje Atile, zvanog "Bič božiji". Druga, veoma slična, legenda kaže da je u tom istom hunskom logoru, umrla Atilina ćerka Ečka od groznice te da je ožalošćeni otac celom kraju dao njeno ime. Postoje i druga tumačenja koja se temelje na latinskim rečima koje označavaju pojmove: rečna okuka (meandra) i most, kao i rumunskoj reči sa značenjem "iver". Madjarska vlastela, nastojeći da sprovedu madjarizaciju u današnjoj Vojvodini, menjala je nemadjarska imena naselja. Ovo nije mimoišlo ni Ečku. Ona je posebnim dekreto 1843. godine dobila madjarski naziv Ečehida. Ovaj postupak je izazvao veliko ogorčenje stanovništva rumunske i srpske narodnosti, pa je ono decenijama, pišući žalbe i šaljući delegacije razni predstavnicima vlasti, pokušalo da selu vrati naziv.
Pošto je sve bilo uzalud Rumuni i Srbi su 2. maja 1911. godine izabrali tročlanu delegaciju i poslala je u Budimpeštu da od ministra unutrašnjih poslova traži da se selu vrati stari naziv Stara Ečka (Ečka - veke). Delegacija je uspešno izvršila posao pa je ministarstvo unutrašnjih poslova svojom naredbom od 16. januara 1912. godine selu vratila tako dugo traženi naziv - Stara Ečka. Naseljavanje sela i njegova starost gube se u maglama prošlosti, što je ujedno slučaj i sa velikim broje drugih vojvodjanskih naselja. činjenice govore da je ono nastalo u XII veku u vreme turske vladavine, u vreme velikih istorijskih dogadjaja koji su se odigravali u ovim krajevima Ugarske. Austrijski car Karl III 1716. godine započinje kolonizaciju Banata, koja je trajala skoro 140 godina, i naseljava ga Švabama iz Bavarske, Nemaca, Rumuna, Francuza, Bugara i dr. Potrebno je napomenuti da je u vreme kolonizacije u Banatu, pa i u Ečki, bio nastanjen dosta veliki broj Srba, koji su u ove krajeve došli u manjem delu sredinom XV veka, a većinom u vreme Velike seobe Srba 1690. godine pod vodjstvom patrijarha Arsenija čarnojevića. Početkom 1924. godie u Ečki je došlo do seobe stanovnika. U novoosnovano selo koje je dobilo naziv Stajićevo preselile su se gotovo sve srpske porodice, tako da ih je u selu ostalo jedva tridesetak. Posle oslobodjenja (1945.) selo je kao i cela zemlja, počelo naglo da se razvija, tako da se od tog perioda razvilo više nego za celo vreme svog postojanja, što je dovelo do novog doseljavanja Srba u Ečku. (banaterra)
