Kosovo i Metohija je kolevka srednjevekovne srpske države i duhovnosti i oblast je u kojoj su se ukrštali i susretali različiti kulturni uticaji. Narodna nošnja nastala na ovom prostoru odlikuje se bogatstvom i lepotom materijala, oblika i ukrasa i prefinjenom izradom.

Jedna od glavnih karakteristika nošnje kosovsko-metohijske oblasti je košulja. U svim sredinama, i u ženskoj i muškoj nošnji, platnena košulja u obliku ravno krojene tunike sa rukavima je osnovni gornji i donji haljetak. Potekla je iz starog veka i korišćena je među Ilirima, Tračanima, Dačanima i Slovenima. Gotovo svuda je uobičajene širine sa jednim do dva bočna klina. U raško-metohijskom pojasu ona se razvila u zvonoliku odeću sa više umetnutih klinova, kojih kod nevesta ima i do dvadeset. U tom obliku, sa bogatim vezom i dekorom, vidljivi su odbljesci srednjevekovnog tekstila srpskih vlasteoskih odora. Glavna karakteristika ove nošnje je tradicionalna primena istih vrsta materijala domaće izrade – prevashodno konopljanog, lanenog i pamučnog platna, belog sukna, vunenih i pamučnih tkanina često sa utkanim prugama i sitno složenim geometrijskim ornamentima, neprerađene i prerađene kože. Jedna od najvažnijih karakteristika ove nošnje je i vez. Vez je savršene izrade sa istančanim smislom za povezivanje raznih oblika geometrijskog, kao i stilizovanog biljnog ornamenta po uobičajenom načinu smeštenom na vidljivim delovima – rukavima, prsima, na okovratniku i po ivici košulje. Navezeni motivi najčešće su slobodni, ali ih ima i sa ispunjenom pozadinom. Za vezenje se koristila vunena pređa vrlo često crvene boje u više nijansi. Vez je upotpunjavan i perlicama, šljokicama i kićankama.

Žensku nošnju, takođe, definiše i suknja od dve poprečno sastavljene pole, nabrana i otvorena celom dužinom. Podjednako su je nosile devojke, neveste i udate žene. Dve njene osnovne varijante su kratka suknja tzv. zaprega, narebranica, bokča, bošča, bojče - koja pokriva samo bokove i dopire do kolena i koja je ukrašena utkanim geometrijskim šarama i druga suknja koja doseže gotovo do ruba košulje, prugasto tkana pod nazivom futa, futara, guta, gutara ili zaprega.

Najlepše oblikovani haljetak sa širokom primenom, poznat od juga Balkanskog poluostrva preko severo-istočne Evrope, sve do prednje i centralne Azije je zubun od belog sukna, bez rukava, dug do kolena i otvoren spreda. Metohijski zubuni se ističu reljefnošću suptilno složenih geometrijskih šara uz neizbežne geometrijske ukrase, zastupljeni su i stilizovani cvetni motivi izvedeni vezom, našivcima čoje, sa dodatkom kićanki i resa. Zubun je činio sastavni deo odeće još kod Tračana, Ilira i Slovena, a primerci iz XIX i XX veka. svedoče o visokim dometima narodnog rukotvorstva na kojem su se kasnije odrazili uticaji vizantijskih i srpskih srednjovekovnih dekorativnih vrednosti. Kosovsko - metohijsku nošnju karakteriše i duga bela neprosečena 'aljina sa rukavima, isključivo izrađena od sukna. Ovaj odevni predmet je staroslovenskog porekla i primljen je verovatno od pastira koji su ovamo dolazili iz Azije. Jedno od osnovnih i karakterističnih obeležja nošnji istočnog dela srpskog etničkog prostora jeste i oglavalje, prevashodno trvelji. Sastoje se iz dve ispletene vunene pletenice koje se upliću sa kosom ili samo savijaju ispod ušiju.

Mušku nošnju čine čakšire. Čakšire čine odevni predmet podložan mnogim uticajima koji se nisu odražavali na njegov naziv. Pod tursko-orijentalnim uticajem čakšire su bile krojene sa turom i od kolena sa uskim nogavicama, a u metohijskoj tradiciji ih srećemo u obliku duboko ukrojenih pantalona, širine prilagođene potrebi za kretanjem tokom svakodnevnih poslova. Načinjene od tamnih, vunenih tkanina odražavale su imućnost vlasnika bogatstvom ukrasa našivenog crnog gajtana. Od gornjih delova odeće koji su nošeni leti, a pojedini većinom samo zimi, veliku primenu i rasprostranjenost imao je i kratak prsluk tzv. jeleče ili gunjić nastao transformacijom od zubuna u turskom periodu. Jelek je haljetak bez rukava koji se održao sve do današnjih dana.