Neobično vispren i inteligentan, čovek koji je dobijao najvažnije ugloge u specijalnim misijama, grof Sava je rođen na vlastelinskom imanju Vladislavića u Jaseniku, u Hercegovini. Kada su Turci napali posed, Sava je sa ocem prešao u Dubrovnik, po kome svom prezimenu dodaje Raguzinski. Učio je mornarstvo, pohađao jezuitske škole, a visoko obrazovanje iz ekonomije stekao je u Španiji i Francuskoj.
Odlazi zatim u Carigrad kao trgovac, gde ga je jerusalimski patrijarh Dositej, preporučio ruskim vlastima, za koje je potom preuzimao tajne misije. Tako je uspeo da pribavi tekst ugovora Porte sa Francuskom, Venecijom, Engleskom i Austrijom, što je doprinelo sklapanju rusko-turskog mira. Ruskog cara Petra Velikog upoznao je u Azovu 1702. godine, a car je na njegov nagovor poslao u Sremske Karlovce prvu gramatiku i bukvar, što je označilo nastanak prve srpske škole i začetak budućeg centra srpske duhovnosti. U Carigradu radi kao trgovački i diplomatski predstavnik Rusije, gde je otkupio je mladog etiopskog roba Ibrahima Hanibala i poslao ga Petru Velikom (Ibrahim je pradeda pesnika Aleksandra Puškina). Grof Vladislavić bio je osnivač ruske obaveštajne službe, a pomaže i srpskim ustancima protiv Turaka u Crnoj Gori. Njegovim angažovanjem dolazi do Kjahtanskog sporazuma 1725. koji je najvažniji međunarodni sporazum Rusije i Kine o razgraničenju. U Sibiru je osnovao grad Troicosavsk (danas Kiahta) i tamo je podigao crkvu Svetog Save srpskog Nemanjića.Samim tim,možemo da kažemo da je bio jedan od utemeljivača rusko-srpskih duhovnih veza.On je prvi postavio srpski problem u Rusiji ,kao glavni problem Balkana.
Ovaj Srbin, koji je bio prvi carski špijun u Rusiji, pokrenuo je takozvano "istočno srpsko pitanje", koje je zatim dva veka bilo jedno od najvažnijih pitanja evropske politike. Raguzinski dovodi u direktnu vezu Petra Velikog sa vladajućim knezovima Moldavije i Vlaške, sa vladikom Danilom, knezom Crne Gore i sa Dubrovačkom republikom. Ruski car Petar Veliki zato naziva Savu Vladislavića "ilirskim plemićem".
Na ovu nepravedno zaboravljenu istorijsku ličnost prvi je najpotpunije ukazao pesnik Jovan Dučić, koji je o ovom velikom i uticajnom Srbinu godinama skupljao građu i o njemu napisao knjigu pod naslovom Jedan Srbin diplomat na dvoru Petra Velikog i Katarine I grof Sava Vladislavić, koja je 1942. godine, u vreme Drugog svetskog rata, štampana u Pitsburgu u Sjedinjenim Američkim Državama. Učinio je to, pre svega, zbog toga što je Sava Vladislavić u neku ruku bio njegov predak, što trebinjski Dučići prestavljaju jedan ogranak Vladislavića. Za ovo delo Dučić je skupljao građu od 1933. do 1940. godine u vreme dok je kao jugoslovenski diplomatski predstavnik službovao u Rimu i Bukureštu. Za to vreme, kako sam kaže u predgovoru knjige, građu je skupljao sam, ali i po porudžbini u arhivama u Dubrovniku, Veneciji, Moskvi, Helsinkiju, Bukureštu i Beogradu. Pored arhivske građe tu je i obimna literatura na ruskom, italijanskom, nemačkom i srpskom jeziku. "Pišući ovu knjigu, bio sam kao pesnik, bio sam daleko od svog običnog književnog predmeta, koji je uvek bio delo čiste inspiracije."
Sahranjen u carskoj grobnici uz najviše počasti.
