U Srbiji, u prošlosti, nije bilo mnogo školovanih žena, a za one malobrojne koje su stekle visoka zvanja u određenoj profesiji jednako je bilo teško da se dokažu u tadašnjem patrijarhalnom društvu.

Jedna od žena koja je svoj devojački miraz želela da potroši na školovanje bila je Jelisaveta Načić, rođena u Beogradu 1887. godine u bogatoj trgovačkoj porodicina u Beogradu 1887. godine u bogatoj trgovačkoj porodici. Njen otac Mihailo S Načić imao je posede na padini ispod današnjeg hotela "Moskva", zatim kuće i posede u Hilandarskoj ulici, a bio je vlasnik i čuvenih kočija, koje su, kako se govorilo, pozamljivali za neke važne događaje čak i članovi kraljevske porodice.

Kada je 1896. godine na Velikoj školi u Beogradu, na Tehničkom fakultetu oformljen Odsek za arhitekturu, Jelisaveta Načić je postala student prve generacije arhitekture u Srbiji. Posle dobijanja diplome 1900. godine, radila je kao tehnički pripravnik u Ministarstvu građevine, gde ipak nije mogla da očekuje stalno radno mesto, jer prema tadašnjem zakonu, ženama nije dozvoljeno da rade u visokim državnim institucijama. Posle dve godine pripravničkog staža, odbranila je državni ispit, a zatim dobila stalno zaposlenje u Arhitektonsko-građevinskom odseku u Beogradskoj opštini, gde je provela ceo svoj radni vek. I taj događaj je bio presedan, jer žene početkom 20. veka u Srbiji i Beogradu, nisu mogle da rade u javnom sektoru. To je bila privilegija samo pojedinih žena, kao što je lekarka Draga Jočić, koja je studije medicine završila u inostranstvu.

I tako je Jelisaveta Načić, koja svakako nije bila jedina žena sa diplomom fakulteta u Srbiji, ali je prva koja je diplomirala u svojoj zemlji, jedna od retkih koja je imala državni posao. To su bili mali, ali značajni koraci koji su vodili poboljšanju položaja žena u Srbiji i mogućnosti njihovog školovanja i zapošljavanja.

Rad Jelisavete Načić može se sagledati kroz nekoliko vrsta arhitektonskih rešenja koja je osmislila.Učestvovala je u realizaciji urbanističih projekata za glavni grad, projektovala je pojedine javne građevine, dobijala narudžbine za izgradnju privatnih kuća, zatim sakralnih objekata i objekata za kolektivno stanovanje. Zanimljivo je da je na javnom konkursu 1903. godine za izgradnju crkve Sv. Đorđa u Topoli, u jakoj, isključivo muškoj konkurenciji, osvojila treće mesto.

Projekti iz oblasti urbanizma bili su među prvim profesionalnim zadacima Jelisavete Načić. Početkom 20. veka, Beograd se ubrzano razvija, a u nastojanju da postane prestonica u pravom smislu, izgradnja javnih objekata i uređenje gradskih površina odvija se po dobro osmišljenom urbanističkom planu. Mladoj Jelisaveti Načić ponuđeno je tada da učestvuje u osmišljavanju urbanistikih rešenja na Kalemegdanu, sa slobodom da sama kreira čuveno Malo stepenište od zelenog kamena, sačuvano do danas, kao i ogradu Savskog šetališta, uništenu u Prvom svetskom ratu.

Sledeći veliki urbanistički poduhvat u kome je učestvovala Jelisaveta Načić, bilo je uređenje Terazija, koje posle izgradnje hotela "Moskva" 1906. godine, postaje kultruno i istorijsko središte toga vremena. Ipak, najpoznatiji rad Jelisavete Načić je zgrada osnovne škole kod Saborne crkve, koja se danas zove škola "Kralj Petar Prvi", proglašena za kulturno dobro grada. Projekat škole je završen 1905. godine, a zgrada je u celosti završena posle samo dve godine. Ovo delo se smatra pravim arhitekstonskim biserom, na kome je njegova autorka pokazala da poseduje izuzetan talenat. Škola je podignuta je na mestu koje je više od dva veka zadržalo istu funkciju. To je bilo i ostalo kulturno- prosvetno središte grada. Zgradu osnovne škole Jelisaveta Načić je osmislila u duhu akademizma, ali je odstupila od nekih strogih načela simetrije u tom stilu. Ona je nastojala da projekat prilagodi prostoru na kome je zgrada podignuta, a najveću pažnju je posvetila centralnoj, veoma dekorativnoj fasadi. Njenoj posebnosti, takođe doprinosi postojanje sprata, što je neobična pojava u tadašnjem Beogradu, u kome dominiraju prizemne građevine.

Karijera Jelisavete Načić, vrlo brzo nakon studija, napredovala je uzlaznom linijom. Osim radova na urbanističkom osmišljavanju srpske prestonice, zatim projekata za izgradnju prve kružne peći i drugih postrojenja za proizvodnju opeke u Prokopu, nedaleko od Beograda, Jelisaveta Načić je dobijala i narudžbine za izradu projekata privatnih kuća u prestonici. Jedna od takvih građevina je kuća knjižara Marka Markovića, sagrađena 1904. godine, nedavno i zvanično proglašena za kulturno dobro. Ta kuća se danas nalazi na uglu Kapetan Mišine i Jovanove ulice, u centru Beograda.

Želju da se oproba u izgradnji sakralnih objekata Jelisaveta Načić je pokazala, odmah nakon studija kada se prijavila na Konkurs za izradu crkve u Topoli 1903. godine. Iako se od toga vremena najviše posvetila izradi rešenja profane arhitekture, poznata je po nekoliko veoma značajnih crkvenih zadanja. Ona je bila autor projekta crkve u Štimlju na Kosovu i Metohiji, posvećene Sv. Arhangelu Mihajilu. To zdanje će tek nakon Prvog svetskog rata, 1920. godine, sagraditi Nata Spasić. Značajan profesionalni izazov za Jelisavetu Načić bila narudžbina projekta za izgradnju beogradske crkve posvećene Aleksandru Nevskom, za koju je ona dala prvo idejno rešenje, ali je kasnije crkva dobila sasvim drugačiji, današnji izgled, osmišljen od arhitekata Vasilija Androsova i Petra Popovića.

Kada je reč o objektima za stanovanje Jelisaveta Načić je inspiraciju pronašla u Berlinu na Izložbi o opštem uređenju varoši 1910. godine. Tada bila oduševljena izglednom evropskih varoši gde su zgrade za kolektivno stanovanje imale jednostavne, funkcionalne i jeftine stanove. Želja joj je bila da i u srpskoj prestonici projektuje slične zgrade sa funkionalnim i jednostavnim arhitektonskim rešenjem. Do današnjih dana je sačuvan jedan takav objekat na Dorćolu, i to je ujedno prva takva planski projektovana zgrada na Balkanu.

Karijera arhitekte Jelisavete Načić završava se u toku Prvog svetskog rata, kada je najpre odvedena u logor Nežider u Mađarskoj, navodno zbog natpisa na slavoluku, koji je projektovala u okviru urbanističkog plana Terazija, na kome je pisalo " Ima još neoslobođenih Srba". Sudbina je htela da u logoru upozna svog budućeg supruga albanskog pesnika i revolucionara Luku Lukaija, sa kojim se nakon rata nastanila u Dubrovnuku. Ne zna se tačno zašto je prestala da se bavi svojom profesijom za koju je pokazala veliki talenat. Prema nekim autorima proučavaocima njenih dela, razlog za to je bilo bolno iskustvo iz logora, dok drugi smatraju da je "rekla sve što je imala da kaže" u ranim godinama svog službovanja. Međutim, moguće je i to, da je Jelisaveta Načić ljubav prema arhitekturi samo zamenila novom ljubavlju prema svojoj porodici.