Svoje poslednje dane, Vladika Nikolaj je proveo u ruskom manastiru Svetog Tihona u Saut Kananu, u Pensilvaniji. Upokojio se mirno u Gospodu, rano u nedelju, na poklade 18.marta 1956. godine. Smrt ga je zatekla na molitvi. Iz ruskog manastira, prenet je u srpski manastir Svetog save u Libertvilu i sahranjen uz velike počasti u srpskom narodnom groblju pored manastira.
Na vest o Vladičinoj smrti zajecala su zvona sa tornjeva svih srpskih crkava širom sveta. Naročito u njegovoj "Domaji". Tuga je obavila srpske manastire, monahe i monahinje, sveštenstvo i narod, naročito njegove verne bogomoljce. Tuga, ali istovremeno i radost. Svi su znali i dušom osećali da je Srbija dobila još jednog molitvenika pred prestolom Gospodnjim. Narod mu se odmah počeo moliti kao svetitelju.
Prenos njegovih svetih moštiju u Srbiju, može se samo uporediti sa prenosom moštiju Svetog Save iz Trnova u Mileševu. Savremene srpske generacije doživele su posebnu Božiju milost da ih u isto vreme pohode dva najveća Srbina - Sveti Sava, zidanjem hrama na Vračaru i Vladika Nikolaj povratkom iz Amerike.
Vladika Nikolaj Velimirović je proglašen za svetitelja na prolećnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve u maju 2003. ali, već odavno pre toga, srpski narod ga je zvao svetim, zbog velike mudrosti koju je ovaj duhovni otac ostavio iza sebe u mnogobrojnim pisanim delima. "Na desetogodišnjicu upokojenja Vladike Nikolaja, sveti starac Ćelijski, Otac Justin, nazvao je, ovog novog svetitelja i Prosvetitelja srpskog - najvećim Srbinom poslije svetog Save."
U Parohiji sv. arhiđakona Stefana je 1985. godine osnovano Bratstvo sv. vladike Nikolaja, koje je tokom svoga višedecenijskog delovanja pomoglo na stotine dobrih učenika bogoslovija i studenata Bogoslovskog fakulteta SPC, od kojih su mnogi danas sveštenici i monasi, a među njima ima i episkopa.