Pavle Jurišić Šturm rođen je 22. avgusta 1848. godine u Gerlicu u Pruskoj. Lužički Srbin katoličke vere najpre je bio pruski oficir, a po dolasku u Srbiju postao je Srbin pravoslavne vere.
U srpsku vojsku primljen je kao dobrovoljac 15. juna 1876. godine. Ubrzo je krenuo na front, lađom od Beograda do Šapca, gde se javio generalu Ranku Alimpiću, komandantu Drinskog korpusa, jednom od četiri generala koje je tada imala Srbija.
S obzirom da je Alimpić takođe završio prusku Ratnu školu i službovao u pruskoj gardi, odmah je postavio Jurišića na dužnost komandanta Šabačko-posavsko-tamnavskog bataljona, a zatim za komandanta bataljona Prvog dobrovoljačkog puka, koji se istakao u odbrani Lešnice.
U Srpsko-bugarskom ratu 1885. godine, major Pavle Jurišić je komandovao Šestim pešadijskim pukom u sastavu Drinske divizije, da bi 1897. godine primio dužnost pomoćnika komandanta Drinske divizije, a godinu kasnije postao je komandant.
U Prvom balkanskom ratu 1912. godine pukovnik Jurišić se proslavio sa srpskom vojskom, pretežno iz Podrinja, u borbama na Kumanovu i Alincima. Ušao je u borbene redove prvog dana bitke i puk je krenuo kao bujica. Drinska divizija je razbila tursku vojsku na Zebrnjaku, a pukovnik Jurišić je unapređen u čin generala.
Na početku Prvog svetskog rata, 1914. godine, Vrhovna komanda postavila je Pavla Jurišića Šturma za komandanta Treće armije. Imao je zadatak da organizuje borce u front da bi zaustavili Austrougarsku vojsku preko Drine. Da sa Drinskom divizijom prvog i drugog poziva i odredima iz Obrenovca, Šapca, Loznice, Ljubovije, štiti bok Prve i Druge armije koje su nadirale prema Ceru.
U bici na Drini jedinice Pavla Jurišića Šturma odolevale su više od dva meseca petostruko jačem neprijatelju.
I u Kolubarskoj bici držao je sa Podrincima ključne tačke na položaju. Time je omogućio vojvodi Živojinu Mišiću da organizuje protiv ofanzivu i zada težak udarac neprijateljskoj vojsci.
Jurišić je sa trećom armijom prešao preko Albanije i na Krfu učestvovao u organizaciji srpske vojske i stvaranju Solunskog fronta, na kojem je bio sve do pobede 1918. godine.
Ratnici su cenili, poštovali i voleli svoga komandanta, generala Šturma. Kroz priče o njegovoj vojničkoj sposobnosti i hrabrom držanju u najtežim trenucima, ušao je u svaku kuću u Podrinju. O njemu je govoreno na slavama, svadbama i drugim okupljanjima naroda Podrinja.
Penzionisan je 8. novembra 1921. godine, a dva meseca kasnije, 13. januara umro je u Beogradu. Sahranjen je na Novom groblju, a Lozničani su mu podigli spomen-bistu.
Autor:Vitomir Bujišić
