Slovenska plemena su u celom Porečju pa i u okolini Vučja , porušili sve utvrde na koje su naišli a tako isto i naselja, a poromanjene starosedeoce i Vizantince porobili, uništili ili oterali u visoke planine. Pošto je prohujao rušilački slovenski talas, ruševine je počela da pokriva prašina i zemlju da prekriva šuma, pa se ceo kraj počeo da pretvara u zeleno šumsko more, koje će kasnije, slovenska plemena početi da krče i nastanjuju, stvarajući postepeno, u divljini sopstvenu i samoniklu kulturu.

Tada je u sred šume niklo slovensko i srpsko selo Bučje. Takav nastanak sela bi se poklopio sa legendom , koju je saopštio Krsta Dimitrijević, objašnjavajući nam poreklo imena sela Vučja. U toj legendi se navodi kako su u gustoj šumi živele razne zveri, naročito kurjaci, koji su iz šume izlazili i napadali na stoku prvih naseljenika. Legenda , međutim odudara u pogledu naziva sela od istorijskih izvora iz srednjevekovne srpske države.Po tim izvorima, selo je postojalo u doba kneza Lazara i bilo njegovo leno-miraz. Ali se nije zvalo Vučje već Bučje pa ga je knez Lazar darovao zajedno sa crkvom ruskom manastiru sv. Pantalejmon u Svetoj gori. U svakom slučaju, Vučje (Bučje) je postojalo kao selo u 14. veku i imalo čak i svoju crkvu posvećenu Majci božjoj, što znači da je bilo značajno mesto sa kulturnom institucijom , crkvom.

Iz istorije i pisanih izvora i povelja naših vladara, saznajemo da i druga sela u Veterničkom Porečju datiraju još iz doba utvrđivanja vlasti Nemanjića i vladara srednjeg veka. Najraniji pomeni naselja u ovom predelu imamo u poveljama cara Dušana (1348), kneza Vlatka (1358) i knjeginje Milice (1395) kad je poklonila manastiru Sv. Pantalejmona u Svetoj Gori „selo Miroševce, Vinu i zabel do reke Sušice".Svakako da je ova oblast bila odvajkada gusto naseljena, da je bujao privredni, društveni pa i kulturni život.

Kada je Porečje u drugoj polovini 12. veka ušlo u sastav Srbije Stefana Nemanje, i na njenoj teritoriji su se morali podizati župski , upravni gradovi i gradovi krajišnici.

Onaj vlastelin, koji je Vučje dobio u baštinu bio je dužan podići grad i održavati ga i župski gradovi i krajišnici su se obično gradili na uzvišenjima koja su otežavala pristup utvrđenju. Nepristupačnost brega,na kome se nalazio grad ulazila je u njegov sistem sigurnosti i neosvojivosti. Sem toga, birao se breg sa koga je moguće imati što širi pogled radi kontrole oblasti. U Porečju su takav položaj pružali i imali vis Umac kod Miroševca i breg Samarić kod Vučja, na čijem povijarcu je postojala stara tvrđava koju su Sloveni pre nekoliko vekova porušili.

Ko je bio prvi vlastelin u čiju je nadležnost spadala dobaveza da nad Vučjem podigne grad, zasad se ne može reći. Sigurno je, međutim, da je grad morao biti izgrađen još u prvom periodu organizovane srepske države, dakle negde pred kraj 12. ili početkom 13. veka.

Kao svi gradovi srpske srednjovekovne države tako i grad iznad Vučja podignut uz učešće celokupnog naroda nastanjenog u ovoj oblasti: meropaha, otroka i drugih vlasteoskih ljudi li žena. Oni su bili vešti zidari i tesari. Radili su svoj posao. Ljudi i žene koji nisu bili vični zanatskim radnjama, prevlačili su građevinski materijal uglavnom rukama. Legenda o zidanju Skobaljićevog grada koju je zabeležio i objavio najpre Jovan Đorđević a potom i Sergije Dimitrijević , koja i sada živi u narodu, kaže da su kamen iznosili iz reke i da je stajao čovek do čoveka do na samo mesto gde se zida i dodavali jedan drugome iz ruke u ruku. žene su, pak,takođe bile na radu a jedna je u jedan mah ljuljala sedamdesetsedam dece u ljuljaškama. Obično je ta žena bila neka stara baba, koja nije bila kadra za težak posao.

Što se tiče tehnike gradnja gradova, legenda se poklapa sa istoriski utvrđenim činjenicama, medjutim, teško bi se moglo prihvatiti da je Nikola Skobaljić podigao grad iznad Vučja. Grad je morao postojati na tom mestu i pre Nikole Skobaljića i postojao je davno pre njega. Jedino je moguće da je on bio zapovednik grada, popravljao i održavao grad, za šta je koristio snagu meropaha i drugih ljudi iz župe kojoj je grad pripadao.

Grad je imao, kao i mnogi drugi gradovi srednjeg veka, svoje podgrađa a uz to, sobzirom na ulogu crkve u onom vremenu, i hram za potrebe gradske posade i stanovnika podgrađa. Legenda pominje ovu crkvu kao ,,Crkvu Skobaljića,, , ali već navedena povelja knjeginje Milice i njenih sinova Stefana i Vuka iz 1395. god. pominje crkvu posvećenu majci božjoj ,, Mati Božja Bučanska s seli Bučje,, , koju je još knez Lazar pre Kosovske bitke , daravao ruskom manastiru sv. Pantalejmon u Svetoj Gori.

Verovatno se radi o jednoj istoj crkvi, čiji su se temelji nalazili u koritu Vučanke, ali nešto niže od mesta na kome je Mita Teokarević sa ženom Vanom podigao novu crkvu posvećenu sv. Jovanu (letnjem). Lokalitet Kulsko groblje, na jugu od grada, ukazuje na to da je grad imao mnogo godina svoju posadu, i da su oni koji su u gradu živeli, sahranjivani na sopstvenom groblju. Ako bi grad podigao Skopbaljić, za kratko vreme njegovog zapovedništva, teško da bi se pojavila potreba ne samo za crkvom, već i za grobljjem. Ali i jedno i drugo je postojalo i to dugo pre Nikole Skobaljića.

Legenda ukazuje i na Skobaljićev kladenac, zatim na Skobaljićevu vodenicu u ataru sela Vučja a i ,,Vinograd Skobaljića,, u ataru sela Vine koji je ,, jedanput grad utepaja baš pred branje, te poteklo odozgo vino i od tg se ovoj selo vika Vina ,, .

Mora da je grad inad Vučja izvesno vreme bio i pod komandom vojvode Nikolae Skobaljića. Tolike legende o njemu: o mestu njegovog rođenja (selo Vina u Veterničkoj klisuri) , po njegovom rođenju od devojke koja je zanela na osobit, vanprirpdan način, po njegovom konju, po kumi i devojci, po njegovim bitkama sa Turcima u odbrani grada, sve to ukazuje da je ovaj srpski srednjevekovni vojni komandant u periodu gašenja srpske despotovine, morao imati neke veze sa gradom iznad Vučja i Porečjem.

Legenda o Nikoli Skobaljiću postoji i u vranjskoj okolini i ta legenda vezuje ovog srpskog vojskovođu za vranjski i preševski kraj.

Ni jedan pisani dokumenat onoga vremena ne pominje Nikolu Skobaljića kao vlastelina ma kog dela Porečja, kao baštinika ma kog sela ili ma kojeg zemljišta. Zato i Dragoljub Trajković, istoričar Nemanjine Dubočice, smatra ,,da su i Skobaljići verovatno imali svoje posede u Dubočici,, jer ,, je komanda nad vojskom jedne oblasti davana u prvom redu onome koji je za odbranu te oblasti bio najviše zaiteresovan, a takav je svakako bio onaj koji je u toj obalastri imao i svoje zemlje .