Na današnjem Ušću nekada se ulivao još jedan vodotok. Dunavac bah ili Dunavski potok postojao do izgradnje železničke pruge 1884. godine.

Običaj da svoj grad predstavljamo kao mesto na ušću dve reke odavno je ustaljen u Beogradu. Međutim, nije oduvek bilo tako. Do pretposlednje decenije 19. veka ovde se ulivala još jedna reka. Doduše, znatno manja od Dunava i Save, ali je ipak jasno ucrtana u starim kartama.

Potraga za ovom rečicom vratila nas je u 18. vek. Na kartama koje su precizno ucrtavali Austrijanci prilikom opsade Beograda, jasno se vidi još jedan vodotok koji su tadašnji kartografi označili kao Dunavac bah ili Dunavski potok.

On je ka Ušću stizao otprilike iz oblasti gde se danas nalazi Sava centar. Preciznije, na staroj karti iz 1789. godine označeno je kako Dunavac bah teče iz pravca Sirmijuma, odnosno Sremske Mitrovice. To nije čudno, jer je Srem bio izuzetno podvodan i vrlo nepristupačan za život sve dok nisu počeli ozbiljni radovi na isušivanju ovog područja.

Za to su bili uglavnom krivi fruškogorski potoci, koji su u ravnicu spuštali ogromne količine vode koje su pravile velike bare. Srem je bio podvodan, pun živog blata i peska, prepun komaraca i neprohodan. Baš zato je i prostor današnjeg Novog Beograda bio vrlo nepristupačan.

Zatim smo u Muzeju grada Beograda videli poznatu sliku saraora, koji vuku brod. To su bili ondašnji radnici koji su uz obalu vukli velike brodove tako što bi ih teglili kanapima.
Pažljiv pogled na saraore na slici govori o tome da se oni ne nalaze u Savi, kao što bi neko mogao prvo da pomisli, iako se u pozadini jasno ocrtavaju obrisi Beogradske tvrđave. Oni se nalaze u Dunavskom potoku, jer se iza vodotoka u kojem se saraori nalaze vidi još jedan, udaljeniji tok, i tek on pripada Savi.

Dunavski potok prestao je da postoji zaslugom železnice, jer je 1884. godine Beograd sa Zemunom povezala železnička pruga. Napravljen je prvi most preko Save i to je železnički most koji i danas postoji i paralelan je sa Gazelom. U njegovom nastavku je bila pruga koja je presecala pravac prostiranja Dunavskog potoka, i tada je morao da bude isušen i zatrpan.

Trasom njegove nekadašnje putanje još dugo su bile baruštine pa su i predratni inženjeri prilikom izrade prvih planova za nasipanje Novog Beograda snimljeni u čamcu na gotovo istom mestu gde je kist starog slikara ovekovečio saraore.

Još su Rimljani počeli da kopaju kanale za odvod a zatim su to činili i Austrijanci, potonji Austrougari. Tako je moguće da je Dunavski potok bio, u stvari, ostatak nekog starog kanala.

Arheolozi i istoričari lako će potvrditi da su u borbu sa sremskim baruštinama i vodama ulazili još Rimljani, koji su od trećeg veka počeli da kopaju odvodne kanale. I u njihovo doba transport rekama bio je najjeftiniji, a pretpostavka je da još od tada postoje ambicije za plovidbu ovim koridorima.

Tako je još u trećem veku postojao iskop Jarčina, a istoimeni kanali i danas postoje. U vreme rimskog cara Probusa, u doba od 232. do 282. godine nove ere, počinju radovi kod sela Donji Petrovci, koje je tada bilo rimska varoš Butalis. NOVOSTI