Sveti Stefan Štiljanović, despot srpski, Rodom iz sela Boljevići, kod Virpazara, u Crmnici. Upravljao je srpskim narodom u veoma teškim vremenima, prvo kao knez paštrovski, a potom sremski. Pravednik Božiji i rodoljub, ovaj divni knez može se uporediti sa Svetim Aleksandrom Nevskim ili sa Svetim Jovanom Vladimirom. 

Sv. Stefan Štiljanović je aktivni učesnik u stradanjima srpskog naroda u Ugarskoj, dakle u Sremu, Slavoniji i Baranji.

Kada je despotica Jelena Branković-Berislavić ponovo ostala sama, ne mogavši da se odbrani od zla koje je nailazilo obratila se svom srodniku Stefanu da joj pomogne da se odupre agarjanskoj najezdi.

U istoriji je podjeljeno mišljenje kada je iz Paštrovića preko rijeke Save prešao: da li krajem 15. ili neposredno poslje bitke kod Mohača. Biće da je sv. Knez došao prvo u Morović (Srem), a potom se povukao od turske najezde u Slavoniju u Orahovicu.
1543. godine Murat-Beg napao je Valpovo, a knez Stefan Štiljanović je sa svojom vojskom dva mjeseca hrabro branio, da bi na posljetku se povukao u Šikloš (Šikluš-naši stari su ovako nazivali ovaj grad) gdje se ubrzo i upokojio. Svoju plemenitu dušu ispustio je najvjerovatnije 1543. godine.

Sv. Stefan Štiljanović je prvobitno sahranjen pored grada Šikloša (R. Mađarska, pogranična zona sa R. H) na proplanku Đuntir koje se nadvisilo nad baranjskom ravnicom (Na samom Đuntiru je i danas kameni krst sa nadgrobnom pločom i naptisom da je tu počivao sv. Stefan Štiljanović i godina kada su mošti prenešene na u manastir Šišatovac). Sam Šikluš ubrzo uzeše Turci, a na pojavu svijetlosti na proplanku Turci su počeli prekopavati brdo misleći da će naći zakopano blago. Međutim nađoše netljeno, blagouhano tijelo bivšeg vlastelina, hrišćanina, rodom Srbina (Rac), koji se zvao Stefan.
Turski zapovjednik Amir razabra tada da mu je Stefan blizak srodnik i da su iz istoga kraja.

Pošto su Šišatovački kaluđeri čuli za čuda, zamole Amira da prenesu Stefanove mošti. Primivši od njih darove Amir im dade dozvolu. Po jednom navodu to je bilo 1547. godine. Mada postoji nekoliko predanja.

O Jeleni, u monaštvu Prepodobnoj mati Jelisaveti, ženi sv. Stefana Štiljanovića, sačuvano je malo istorijskih podataka. Jedini poznati historijski izvor pominje Jelenu Bogdanović 1535 godine. Kada je u znak zahvalnosti za odanost kralj Ferdinand dodjelio posjed Ešćen u Sremu.

Nema pouzdanih podataka da su imali potomstvo.
Po predanju kneginja Jelisaveta je severno od Šikloša podigla manastir "Marija Đid" ali su ga preuzeli rimo-katolički monasi.

Kao monahinja poživela je u manastriru koji je bio pokraj Šišatovca provodeći dane u postu i molitvi. Sahranjena je u priprati Crkve manastira Šišatovca, sa leve strane Moštiju sv. Stefana Štiljanovića.

U vreme NDH u 2. svetskom ratu ustaške horde nisi štedele srpske svetinje pa tako ni mošti svetih. U ratnoj strahoti manastiri sv. Fruške Gore su prošli strašno. Već 26. juna 1941. godine za komandira Šišatovca postavljen je Filip Fitrih koji je tokom rata bio i načelnik susednog sela Ležimira. Pod njegovom upravom manastir je zapusteo.
Arhimandrit Longin, nastojatelj manastira Vrdnika, izvjestio je 13. septembra 1941. Sv. arhijrejski sinod o stanju Fruškogorskih svetinja. Sv. arhijerejski sinod je kontaktirao nadležne u Vladi Srbije da bi se mošti srpskih Svetitelja što pre našle u Beogradu i da se sačuvaju od ustaškog divljanja. Posle dugih pregovora i posredstvom Nemačkog Štaba za Srbiju, dozvoljeno je da se mošti srpskih Svetitelja prenesu. 13. aprila uz 1942. godine konačno su prenete mošti, a iz zapisnika o prenosu vidi se da su umetnine i vrednosti iz manastira pa i one koje su krasile svetiteljevo Tjelo (kovčeg, kruna, prsten i dr.) odnešene za Zagreb u muzej.I danas se mošti svetg Stefana Štiljanovića nalaze u Beogradu u sabornom sv. Hramu.