Crkva brvnara u Dubu teško se može uvrstiti u raskošne spomenike, već pre svega u one sa etnološkim značajem. Ona je u periodima kada je manastir Rača bila u ruševinama pruzimala ulogu duhovnog središta ovog kraja. Crkva brvnara u Dubu nalazi se u istoimenom selu na putu Rogačica – Užice 15 km daleko od Užica i samo 1 km od nove zidane crkve u centru sela.

Hram Hristovog Vaznesenja bio je metoh manastira Rače do 1885.god. kada je postala samostalna crkva i dobila svoju parohiju. Prema raspoloživim izvorima hram je sagrađen krajem XVIII i to verovatno 1792.god., obnovljena je 1828.god. Problem prestavlja pisanje Joakima Vujića u Puteštestviju po Srbiji iz 1826.god., jer je i on tu pominje iako se obnova po svim ostalim izvorima desila dve godine kasnije. Iz 1832.god. Postoji izveštaj nahijskih starešina knezu Milošu o svim novosagrađenim hramovima. Po tom izveštaju hram je nastao 1972.god., a u ustanku verovatno nije znatnije stradao, pa je to bio hram koji je Vujić pominjao u svome putopisu. Ova Crkva predstavlja verovatno najlepše ostvarenje osaćanskih neimara. Po površini pripada u red najvećih drvenih crkava, a 1989.god. na izložbi povodom godišnjice Kosovske bitke '' Manje poznate ikone jugozapadne Srbije '' bilo je izloženo nekoliko ikona iz crkve u Dubu.

Crkve su davno prerasle svoj duhovni značaj i postali su centri kulture i nacionalni stožer srpskog naroda. Ovakve crkve odigrale su posebno značajnu ulogu u očuvanju srpskog nacionalnog identita na Kosovu posle ukidanja Pećke patrijaršije 1766.god. Oko Crkava su se dešavali važni događaji i donošene su važne odluke. Drvene crkve su građene daleko od očiju Turaka, a često ni meštani susednih sela nisu znali za njihovo postojanje. One su se lako mogle premestiti i zbog toga su u narodnoj tradiciji ostale upamćenje kao leteće crkve. Srednjevekovni putopisci govore i o dvorovima srskih kraljeva i valstele načinjenim od drveta.

Osaćanski neimari sagradili su veliki broj drvenih crkava početkom XIX veka, a do danas je sačuvano njih 40 za koje se veruje da su je gradili Osaćani. Graditeljij ovog hrama nisu se potpisali i tako su ostali nepoznati do danas. Crkve brvnare iz druge polovine XIX arhitektonski zaostaju za onim iz ranijeg perioda. Osaćani su se skoro jedino bavili zidarskim i dunđerskim zanatom, jer potiču iz velikih porodičnih zadruga. U proleće samo su najbolji odlazli u pečalbu u Srbiju, pa je neimarski zanat značio stvar prestiža. Osaćani su vremenom razvili i poseban osaćanski jezik koji su koristili u slučaju kada nisu želeli da drugi razumeju o čemu govore. Turski đumrukdžija ( carinik ) u Ljuboviji jednog proleća zabeležio je da je prevezao 700 osaćanskih neimara po imenu Jovan, a ostale nije brojao. I pored toga je u vrme kneza Miloša bila nestašica majstora. Sam knez Miloš je bio prinuđen da interveniše da se na neko mesto pošalju majstori kako bi se završila neka vazna javna građevina ili crkva. Dekorativni elementi nastali su kao simbioza tradicionalnih i onih koji su osaćani nosili sa sobom iz Bosne ( jasan uticaj muslimanske ornamentike ). Gotovo je sigurno da je Hadži Melentije Stefanović imao udela u građenju crkve u Dubu i da je bar izabrao neimare koji su je gradili jer je i sam poticao iz tog kraja. Osaćanski neimari su se građevinom bavili sezonski koja je trajala od ranog proleća sve do kasne jeseni. Dekorativne radove osaćani su radili u svome zavičaju tokom zimskog periodu. Zbog blizine dupske crkve dekoraciji se posvetilo više pažnje nego drugim sličnim crkvama.

Dubski hram je jednobrodna građevina pravougaone osnove sa četvorougaonom apsidom. Orijentacija hrama neznatno odstupa od orijentacije zapad-istok jer je građena tokom leta kada sunce izlazi na severoistoku. Zidovi su načinjeni od brvana, a pokrivena je drvenim klisom ( tanke hrastove daščice ), koji je zakovan drvaenim klinovima bez ijednog eksera. Krov je bar 4 puta viši od zidova. Sa pripratom, hramom i apsidom crkva je duga 17, a široka 6 m. Oltarska apsida je četvorougaona, ali se stiče utisak šestougaonosti. Pored oltara i naosa crkva poseduje i trem, što je verovatno uticaj islamske arhitekture jer je veoma retka kod pravoslavnih crkava. Sa trema vode stepenice na tavanski prostor. Mali prozori se zatvaraju šiberima sa unutrašnje strane, slično kolibama brvanarama iz Zapadne Srbije. Krov je izuzetno estetski lep, a velika strmina je produžila životni vek hrastovom klisu. Unutrašnjost hrama majstori su zasvodili u stilu bačvi. Posebno je interesantan banak ( zidić ) koji je visine 15-25 cm i čija namena nije poznata sa sigurnošći, a pretpostavlja se da je služio za odmor vernika, a naknadnim rekonstrukcijama njegova visina je dovedena do nivoa poda.

Mi ne znamo kada je sve dubski hram rekonstruisan osim 1828.god. jer je kompletna arhiva hrama 1916.god. izgorela u požaru koji je podmetnula Austro-Ugarska vojska. Zapisi koji su ostali na knjigama dokazuju bliske veze sa manastirom Račom. Zapisi govore najviše o ljudskim sudbinama, o nedaćama, prirodnim nepogodama, progonima, o ceni kukuruza, imenima učenika koji su na njima učili čitati ...Gotovo sve knjige su ruske provijencije. Najvrednija knjiga je srebrom okovano jevanđelje.

Zbirka ikona je veoma zanimljiva za ovako malu i manjepoznatu crkvu. Ikone su poreklom iz ruskih provincijskih radionica sa kraja XVIII i početkom XIX veka, koje su se tada mogle naći po pristupačnim cenama, jer su proizvođene serijski. Prestone ikone znatno su boljeg kvaliteta od sačuvanih po Srbiji verovatno zbog ugleda koji je uživao Hadži Melentije u Rusiji. One ikone koje su slikali čuveni bjelopavlićki zografi Lazovići verovatno su prvo pripadali manastiru Rači, jer su Lazovići verovatno uzeli učešća u obnovi manastira Rače 1818-26.god. Novi ikonostas manastir Rača je dobila 1841.god. pa je deo ikona ustupljen okolnim crkvama, a dupska crkva je sve do 1885.god. bila metoh manastira. Ikone su sklonjene pre 1916.god. i pronađene su na tavanu crkve 50-tih XX veka. Ikne Lazovića slične su onim u Sirogojnu koje pripadaju istom autoru, a isti je bio i ktitor manastira Rače i crkve u Sirogojnu ( Jovan Mićić ). Bez odobrenja mnogi vredni predmeti 50-tih su iz dupske crkve prenete u Muzej u Užicu.

Osaćani su sačinili 4 drvena svećnjaka od hrastovog drveta koji su napravljeni od jednog komada drveta ( 1.7-1.9 m visine ). Estetskom lepotom posebno se izdvaja polijelej koji je osmostrani i sa bogatom ornamentikom koja se ne ponavlja ( jedan od najlepših primeraka a ima ih u Srbiji dosta ).